صرف نظر از دیدگاهی که نماز خواندن را "ادب" بنده در برابر آفریدگار می داند، گروهی خواندن نماز را را رابطه ای عاشقانه با خداوند می دانند و به دنبال احساس لذتی معنوی. و چنانچه این احساس لذت از نماز در آنان ایجاد نشود گاه احساس سرخوردگی و دلزدگی برایشان پیش می آید و آرام آرام از خواندن نماز دست کشیده و به گروه بی نمازان در می آیند.!
نکته مهم این است که:
اولا از کجای قرآن و سخنان رسول الهی و پیشوایان معصوم این که نماز یک رابطه عاشقانه با خداوند است را فهم کرده ایم!
و دوم این که با کدام منطق به این گزاره رسیده ایم که این رابطه عاشقانه حتما باید لذتی را به دنبال داشته باشد؟!!
و منظور و تعریف ما از این لذت چیست؟
و سوم ، بر فرض درست بودن این منطق آیا می دانیم کدام نماز واقعا رابطه ای عمیق و عاشقانه با خداوند است و لذت دو عالم در برابرش هیچ است؟!
نمازی که آموزه های قرآن و حدیث ما را به برپاداری آن دستور می دهد و زندگی ما را آکنده از لذت و آرامش می کند و سبک زندگی و شیوه رفتاری ما خدایی می کند باید از سه عنصر اساسی برخوردار باشد تا اقامه کننده خود را به هدف برساند.
الف- قالب و کالبد نماز:
آنچه از ظاهر وضو ، مکان و زمان و لباس نماز گزار و قبله و انجام اذان و اقامه و قیام و قعود و رکوع وسجود و خواندن الفاظ نماز انجام می دهیم . که توجه به این ظاهر نیز بسیار مهم و مورد توجه شریعت است و نباید از آن غفلت کرد.
ب- محتوا و پیام نماز:
احکام ظاهری و باطنی نماز
آداب نماز از وضو گرفته تا تعقیبات نماز
رمز و رازها و اسرار نهفته در اجزاء تشکیل دهنده مجموعه نماز
چگونگی ایفای نقش انسان نماز در جامعه از نوع رفتار و ارتباط با همسر و فرزندان تا ارتباط با دیگر اعضای جامعه و حتی با بیگانگان از دین و آیین مسلمانی
پاسخ به این پرسش راهگشای بسیاری از مسائل در زندگی است که:
نماز از ما چه می خواهد؟ ما را چگونه می خواهد؟!
ج- نقش ها و کارکردهای نماز در سبک زندگی مومنانه
اگر ما حق نماز را دادیم به همان نسبت نتایج حاصله از نماز در زندگی ما خودش را نشان خواهد داد. و به همان نسبت از این رابطه لذت خواهیم برد .
برای همین است که در دستورات دینی تاکید بر انجام این فریضه حتی در حد کف آن می شود . واین اجازه را خداوند به ما نداده است که خود را از حد اقل نماز محروم کنیم.
نماز تمرین رشد و بلوغ آدمیت بشر خاکی است برای انسان الهی شدن.
