زمانی که امام حسن عسکری* علیه السلام در زندان «صالح بن وصیف» زندانبان خلیفه ستمگر عباسی(معتمد) زندانی بود،
عده ای از بزرگان بنی عباس پیش زندانبان آمدند و گفتند:
از جهت آب و غذا و استراحت، او را در تنگنا قرار بده!
صالح گفت: من با او چه کنم؟ دو نفر از بدترین و خطرناک ترین مأموران خود را بر آن امام گماشته ام: یکی به نام «علی بن یارمِش» و دیگری به نام «اقتاش»؛
اما آن دو نفر بر اثر ارتباط با وی دگرگون شده و اهل نماز و عبادت و روزه گشته و به مرحله ای عظیم رسیده اند. بعد زندانبان، آن دو نفر را فرا خواند و گفت:
وای بر شما! در مورد این مرد چه رفتاری در پیش گرفته اید؟
ماموران نگهبان گفتند: ما چه بگوییم در مورد کسی که روزها در حال روزه و تمام شب را به نماز و عبادت مشغول است و با کسی حرف نمی کند و به غیر از
نماز خواندن امام عسکری علیه السلام به گونه ای بود که دشمن از آن تعریف می کرد.
وقتی در زندانِ"علی بن حزین"بود، معتمد دائم خبر آن جناب را از او می پرسید.
زندانبان می گفت: او روزها روزه می گیرد و تمام شب را مشغول نماز و عبادت است.(2)
تک نگاشت:
1- نماز و عبادت همراه با رفتار نیک و ارتباط صمیمی با افراد موجب جذب دیگران به دین می شود.
2- دشمنان نماز و عبادت مستمر و سازنده امامان را نیز مبارزه ای علیه حکومت دانسته و از آن بیم داشتند.
3- نماز موثر و انسان ساز و ارتباط عمیق با خداوند برای دشمن از هرچیز خطرناک تر است
4- نماز و نیایش به ویژه راز و نیاز و نجواهای شبانه با خداوند شارژ معنوی و قوت روحی دوستان خدا برای مقابله با مشکلات است.
------------------------------------------
*به امام ازآن جهت عسکری گفته اند که بیشتر دوران امامت خود تحت الحفظ حکومت عباسی در اردوی نظامیان به سر می بردند
1 . بحارالانوار، ج 50، صص 308
314.2 . همان، صص 304 و 308 و 314
