نتایج مسابقه کتابخوانی(شیوه های دعوت به نماز) نوشته استاد قرائتی هم اکنون قابل دریافت میباشد.
داستانِ کنش و واکنش
مثال: یکی از آقایان می?گفت: در همسایگی آنان، دو گنجشک بالای دیوار آشیانه گذاشته و بچه?هایشان از تخم درآمده بودند و به آنها پرواز یاد می?دادند. روزی کمی کاه از دیوار، بر روی زمین ریخته بود. مرد به خانه آمد و ضمن پرخاش به همسر خود گفت: این لانه را از بین ببر، زیرا خانه را کثیف می?کنند. زن گفت که چند روز دیگر جوجه?های آنها به پرواز درمی?آیند و بعد ما لانه را خراب می?کنیم، الان به لانه دست نزن. مرد گفت تو همیشه تو با من مخالفت می?کنی. سپس یک نردبان آورده و با بیل لانه را خراب کرد! موقعی که این بیل را می?زد، یکی از این بچه گنجشک?ها نصف شده و پایین افتاد! همسر این مرد حامله بود و همان روز، بعد از یک ساعت، شروع کرد به گفتن این که دلم درد گرفته است. گفتند شاید درد زایمان است. او را به بیمارستان بردند، [و در حین زایمان] بچه را نصف کرده و بیرون آوردند. این داستان را شخصی که ناظر و شاهد ماجرا بود، برای من نقل کرده است. این داستانِ کنش و واکنش است. و به قدری نمونه?های این مطلب زیاد است که اصلاً آدم نمی?داند به کدام یک اشاره کند.
شخصی نزد من آمد و گفت: می?خواهم خدا را ببینم. به او گفتم اگر خدا را به تو نشان بدهم، لجاجت نمی?کنی؟ گفت نه. گفتم به [قانون] کنش?ها و واکنش?ها توجه کن. قطعاً در پشت پرده خبری است که وقتی نواختی، خواهند نواخت. این را یقین بدانید. این پیشنهاد را مدت?ها پیش داده بودم که مجله?ای منتشر کنید که از شهرستان?ها و از روستاها و نقاط دوردست، هرکس حادثهای را که نمونه?ای از «کنش واکنش» است، بنویسد و برای ما ارسال کند. مدتی به این منوال بگذرد، سپس وقتی منعکس شد که چنین مجموعه?ای هست، در تابستان وقتی مدارس و دانشگاه?ها تعطیل شدند، دانش?آموزان و دانشجویان را با ضبط صوت به این روستاها و شهرستان?ها بفرستید.
تصور کردیم که یک میلیون از این قبیل حادثه?ها را می?توان در یک نسلِ چهل - پنجاه ساله جمع?آوری کرد. یک میلیون حادثه! تصور کنید هر حادثه یک صفحه باشد و در کل، یک کتاب پانصد صفحه?ای در نظر گرفته شود. بعد از محاسبه تقریبی، ملاحظه شد که دو هزار جلد دایرة المعارف تولید می?شود، مبنی بر این که نزن، زیرا خواهی خورد!
............
متن فوق بخشی از سخنرانی علامه فقید استاد محمد تقی جعفری است که در سال1374 در دهه اول محرم در باره امام حسین علیه السلام،عمل و نماز ایراد شده است. تمام متن سخنرانی را همراه فایل صوتی آن در دریافت کنید بخوانید.سخنرانی بسیار شیرین و موثری است.
دریافت فایل صوتی امام حسین علیه السلام،عمل و نماز
متن زیر سخنرانی علامه جعفری با موضوع.docx
مرا غرض ز نماز آن بود که پنهانی
حدیث درد فراق تو با تو بگذارم
وگرنه این چه نمازی بود که من باتو
نشسته روی به محراب و دل به بازارم؟
امام صادق علیه السلام
"إنَّ طَاعَةُ الله خِدمَتُه فِی الأرضِ فَلَیس شَیءٌ مِن خِدمِته یَعدِلُ الصَّلاة"(1)
(میزان الحکمه، ج 5، ص 318)
پیروی و اطاعت از پروردگار، خدمت کردن به او در زمین است و هیچ چیز در خدمت به پروردگار معادل نماز نیست.
واژه شناسی:
طاعت از ریشه طَوَعَ به معنی میل،رغبت،انقیاد،فرمانبرداری و اطاعت،تحمل با رغبت و اشتیاق
* طاعت ، یعنی فرمانبرداری و بندگی کردن از یک مقام برتر ، که این فرمانبرداری از روی اراده ، رأی و اختیار فرد انجام می گیرد که شخص در زمان طاعت از مقام خاص ، آن مقام را به بزرگی یاد می نماید.
*خدمت:(خدمه) بر وزن فِعلَه (نوع خاص و ویژه انجام کار) یاری گری،بندگی، کار خوبی که برای یکی دیگر بی چشمداست و از روی دوستی و همراهی انجام میدهیم. کمک و مساعدت به دیگرى.
تک نگاشت:
1- اهتمام به اقامه نمازشاخص دینداری و مسلمانی است.
2- اقامه نماز فرمانبرداری آفریدگار هستی و الله تعالی است.(خدمته فی الارض)
3- نمازکامل و جامع شرایط ، جامع همه دستورات دینی و عبادت ها است.(فلیس... یعادل الصلاة)
4- نماز شوق بر انگیزترین شکل عبادت و بندگی الله تعالی در عالم دنیاست.(خدمته فی الارض)
5- اقامه نماز باید از روی رغبت و شوق و بدون اکراه و اجبارباشد.(خدمته)
6- محور بندگی و اطاعت خداوند خدمتگزاری و محور خدمتگزاری نماز است.
7- بنا بر بعضی روایات اسلامی پس از معرفت خداوند هیچ عبادتی با نماز برابری نمی کند.(2)
8- نماز بهترین راهکار خودسازی است زیرا برای بندگی خداوند نخست باید پلشتی های روح و جان خویش را بزداییم. کمر خدمت بستن برای خادم دین خدا شدن از رهگذر اقامه نماز و سیر و سلوک از راه نماز میسر می شود.
9- اقامه نمازسبب کسب ارزش های اخلاقی و رشد و تعالی انسان می شود.زیرا رشد حقیقی تنها با فرمانبرداری و تسلیم خدا بودن محقق می شود. مصداق و نمونه هایی که معمولا برای رشد به کار می رود اعتباری هستند.(طاعه الله خدمته)
10- اطاعت و بندگی خداوند تنها در نماز خلاصه نمی شود. اما سرآمد آنهاست.
پیوست ها:
کلمه «ارض» در قرآن، 461 بار به کار رفته است و همیشه به صورت مفرد استعمال شده است و دارای معانی و مصادیق مختلف است، از جمله؛
ارض ، دارای معانی و مصادیق مختلف است، از جمله:
الف. ارض در لغت به معنای کره خاکی که انسان بر روی آن زندگی می‌کند، میباشد.
ب . در قرآن کریم، ارض به چند معنا به کار رفته است. مانند:
ارض به معنای کره زمین در مقابل آسمان، (80 بار در قرآن آمده است)
- ارض به معنای قطعات زمین و آبادی.(مکان های خاصی مانند مصر، مکه، مدینه و ...) (110 بار در قرآن آمده است)
- ارض به معنای عالم طبیعت و پهنای زمین (260 بار در قرآن آمده است)
(2)از امام صادق- علیه السلام - :« لَمَّا سُئِلَ عَنْ اَفضَلَ الأَعْمالِ بعد الْمَعْرِفَةِ: قال مامِن شَیءٍ بَعْدَ الْمَعْرِفَةِ تَعْدِل هذِهِ الصَّلاةِ(دیلمی ، ارشاد القلوب ، ج 1ص 145. شیخ طوسی ،امالی ، ج 2 ص 305)» در پاسخ به سوال از بهترین اعمال بعد از معرفت خدا امام صادق -علیه السلام - فرموند: «بعد از معرفت خدا هیچ چیز با این نماز برابری نمی کند.
بسم الله الرحمن الرحیم
دانلود متن کتاب سخنان حسین بن علی از مدینه تا کربلا.docx
این کتاب شامل همه سخنرانی ها و گفتگو های امام حسین علیه السلام از زمان به حکومت رسیدن یزیدبن معاویه و درخواست بیعت از امام حسین علیه السلام تا روز عاشورا و لحظات پیش از شهادت ایشان است که توسط جناب حجت الاسلام محمد صادق نجمی از فضلای حوزه علمیه قم نگاشته شده است.
--------------------------------------------------------------------------
دربخشی از این کتاب چنین آمده است:
خطاب به ابوثمامه صائدى
متن سخن :
((... ذَکَرْتَ الصَّلوةَ جَعَلَکَ اللّهُ مِنَ الْمُصَلِّینَ الذّاکِرینَ نَعَمْ هذا اَوَّلُ وَقْتِها سَلُوهُمْ اَنْ یَکُفُّوا عَنّا حَتّى نُصَلِّى .... تَقَدَّمْ فَاِنّا لاحِقُونَ بِکَ عَنْ ساعَةٍ)).
عمروبن کعب معروف به ابوثمامه صائدى یکى از یاران حسین بن على علیهما السلام چون متوجه گردید که اول ظهر است ، به آن حضرت عرضه داشت : جانم به فدایت ! گرچه این مردم به حملات پى در پى خود ادامه مى دهند ولى به خدا سوگند! تا مرا نکشته اند نمى توانند به تو دست بیابند من دوست دارم آنگاه به لقاى پروردگار نایل گردم که این یک نماز دیگر را نیز به امامت تو به جاى آورده باشم .
امام علیه السلام در پاسخ وى فرمود:((ذَکَرْتَ الصَّلوةَ...؛)) نماز رابه یاد ما انداختى خدا تو را از نمازگزارانى که به یاد خدا هستند قرار بدهد، آرى اینک وقت نماز فرا رسیده است از دشمن بخواهید که موقتا دست از جنگ بردارد تا نماز خود را به جاى بیاوریم )).
و چون به لشکر کوفه پیشنهاد آتش بس موقت داده شد، حصین یکى از سران لشکر باطل گفت :((اَنَّها لا تُقْبَلُ؛)) نمازى که شما مى خوانید مورد قبول پروردگار نیست ))(196).
و به طورى که در چند صفحه بعد ملاحظه خواهید نمود، حبیب بن مظاهر به او پاسخ گفت و در این رابطه باز جنگ شدیدى درگرفت که منجر به کشته شدن وى گردید.
و در نتیجه حسین بن على علیهما السلام با چندتن از یارانش در مقابل تیرها که مانند قطرات باران به سوى خیمه ها سرازیر بود نمازظهر را به جاى آورد و چندتن از یارانش به هنگام نماز به خاک و خون غلتیدند و در صف نمازگزارانى که واقعا به یاد خدا هستند قرار گرفتند.
ابوثمامه همانگونه که تصمیم گرفته بود پس از اداى فریضه ظهر پیش از همه یاران آن حضرت به جلو آمد و عرضه داشت :((یا اَبا عَبْدِاللّه جُعِلْتُ فِداکَ قَدْ هَمَمْتُ اَن اءَلْحَقَ بِاءَصْحابِکَ وَکَرِهْتُ اءَنْ اَتَخَلَّفَ فَاءَراکَ وَحیداً فى اَهْلِکَ قَتِیلاً؛)) جانم به قربانت ! من تصمیم گرفته ام که هرچه زودتر به یاران شهید تو بپیوندم و خوش ندارم که خودم را کنار بکشم و ببینیم که تو در میان اهل و عیالت تنها مانده و کشته مى شوى )).
امام علیه السلام در پاسخ وى فرمود:((تَقَدَّمْ فَاِنّا لاحِقُونَ بِکَ عَنْ ساعَةٍ؛)) به سوى دشمن بتاز ما نیز بزودى به تو لاحق خواهیم شد)).
با صدور این فرمان او به صفوف دشمن حمله کرد و جنگ نمود تا به دست پسرعمویش قیس بن عبداللّه صائدى به شهادت نایل گردید(197).
این بود راه و رسم حسین بن على علیهما السلام و یارانش در روز عاشورا که ((نماز))، همه مسائل را تحت الشعاع قرار مى دهد و آن حضرت به هنگام نماز همه چیز را فراموش مى کند و از دشمن خونخوارش درخواست آتش بس مى نماید.
و این درسى است به همه پیکارگران در راه حق ، درسى است که پدر ارجمندش امیرمؤ منان علیه السلام در صفین و در بحبوحه جنگ به پیروانش یاد مى دهد، آنگاه که ابن عباس دید آن حضرت مراقب و منتظر وقت نماز است ، سؤ ال نمود یا امیرالمؤ منین مثل اینکه نگران مطلبى هستید؟
فرمود: آرى مراقب زوال شمس و داخل شدن وقت نمازظهر مى باشم . ابن عباس گفت ما در این موقع حساس نمى توانیم دست از جنگ برداریم و مشغول نماز گردیم . امیرمؤ منان علیه السلام در پاسخ وى فرمود:((اِنَّما قاتَلْناهُمْ عَلى الصَّلوة ؛)) ما براى نماز با آنان مى جنگیم )).
آرى در جنگ صفین نماز شب على علیه السلام نیز ترک نمى گردید و حتى در لیلة الهریر(198).
ابوثمامه کیست ؟
او از شجاعان عرب و از وجوه و افراد سرشناس شیعه و از اصحاب و یاران امیرمؤ منان علیه السلام است که در همه جنگها در رکاب آن حضرت بوده است و پس از شهادت آن بزرگوار جزو صحابه و یاران امام مجتبى علیه السلام بود و پس از انتقال آن حضرت به مدینه در کوفه ماندگار گردید. پس از معاویه ابوثمامه از افرادى بود که به حسین بن على علیهما السلام نامه نوشته و از وى دعوت نمود که به عراق و به سوى کوفه حرکت نماید. پس از ورود مسلم بن عقیل به کوفه ابوثمامه در خدمت وى قرار گرفت و به دستور آن حضرت اموال و اجناس را از شیعیان جمع آورى و در خرید سلاح که تخصّص داشت - صرف مى نمود. name="129">
پس از شهادت مسلم بن عقیل ، ابوثمامه متوارى و مختفى گردید. تلاش فراوان ابن زیاد در پیدا کردن وى به جایى نرسید تا اینکه به همراه نافع بن هلال براى یارى رساندن به حسین بن على علیهما السلام حرکت نموده و در اثناى راه بدو ملحق و به همراه آن حضرت وارد کربلا گردید.
طبرى مى گوید: عمرسعد پس از ورود به کربلا به ((کثیربن عبداللّه شعبى )) که مردى فتاک و خونریز بود ماءموریت داد که با حسین بن على ملاقات و از انگیزه ورود او به کربلا سؤ ال کند. ((کثیر)) گفت اگر دستور بدهى هم این ماءموریت را انجام مى دهم و هم او را به قتل مى رسانم . عمرسعد گفت نمى خواهم او را بکشى فقط علت آمدن وى را سؤ ال کن !
((کثیر)) رو به سوى خیمه هاى حسین بن على علیهما السلام به راه افتاد چون چشم ابوثمامه بر وى افتاد به حسین بن على عرضه داشت یا اباعبداللّه ! خدا تو را از هر بدى حفظ کند این مرد که مى آید بدترین و جرى ترین و خونریزترین مردم روى زمین است ، سپس جلو آمد و در مقابل ((کثیر)) ایستاد و گفت اگر بخواهى با حسین علیه السلام ملاقات کنى باید شمشیر خود را بر زمین بگذارى .
کثیر گفت : به خدا سوگند! که زیربار این ذلت نمى روم ، من پیامى آورده ام اگر بپذیرید مى رسانم و الاّ برمى گردم .
ابوثمامه گفت : پس در موقع ملاقات دست من بر قبضه شمشیر تو باشد. کثیر این پیشنهاد ابوثمامه را نیز نپذیرفت . ابوثمامه گفت پس پیام خود را به من بگو تا به امام علیه السلام ابلاغ و پاسخ آن را به تو بگویم و من اجازه نخواهم داد فردى خونریز مانند تو وارد خیمه آن حضرت شود.
طبرى مى گوید: در این موقع گفتگو در بین آن دو زیاد شد و کار به ناسزاگویى منجر گردید و کثیر بدون موفقیت در ماءموریت خویش به سوى عمرسعد بازگشت و جریان را باوى درمیان گذاشت .عمرسعد هم این ماءموریت را به ((قرّة بن قیس تمیمى )) محول نمود.
در زیارت ناحیه مقدسه از ابوثمامه بدین گونه تجلیل به عمل آمده است :(( السلام على اءبى ثمامة عبداللّه الصائدى (199)))
سخنان حسین بن علی از مدینه تا کربلا.دانلود کنید.pdf
اَلسَّلامُ عَلَیْکَ یا ثارَ اللَّهِ وَابْنَ ثارِهِ وَالْوِتْرَ الْمَوْتُورُ اَشْهَدُ اَنَّکَ قَدْ اَقَمْتَ الصَّلوةَ وَآتَیْتَ الزَّکوةَ وَاَمَرْتَ بِالْمَعْرُوفِ وَنَهَیْتَ عَنْ الْمُنْکَرِوَاَطَعْتَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ حَتّى اَتیکَ الْیَقینُ .
صورت را و همه وجود خویش را از هرچیز و هرکس و هر سمت و سو و جهت برمی گردانیم و با همه دل رو به سوی کربلا می کنیم وبا زبان و دل به مولایمان حسین علیه السلام"سلام"می کنیم.
زیارت وارث را بارها خوانده ایم و می خوانیم و دل به آن داده ایم. با درنگی کوتاه در فرازی از زیارت "وارث"(1)می بینیم که زائر و عاشق حضرت ابا عبدالله الحسین علیه السلام با سلام و درود بر پیام آوران و سفیران نام آور الهی از قبیل آدم، نوح، ابراهیم، موسی ، عیسی و رسول اعظم محمد مصطفی صلی الله علیه و آله با عمق جان خویش عشق و محبت خود به آنان که تجلی خداوند در زمین هستند به گفتگو با حسین علیه السلام می پردازند، حسینی که آنچه خوبان همه دارند در او جمع است و او وارث همه باورها و ارزش ها و رفتارهای الهی همه آنان از آدم علیه السلام تا خاتم صلوات الله علیه است.
"أَشْهَدُ أَنَّکَ قَدْ أَقَمْتَ الصَّلاةَ و...."
گواهی رسای عاشق و دلداه مکتب امام حسین علیه السلام به پای بندی و تعهد امام شهید علیه السلام به پنج موضوع کلیدی و پایه در مجموعه ی دین یعنی اقامه نماز ، پرداخت زکات، اقامه دین با انجام فریضه بی بدیل امر به معروف و نهی از منکر و جهاد و مبارزه با دشمنان حق و حقیقت ،بیانگر این است که حسین علیه السلام همه ی دین است . زیرا دینداری کامل به معنای واقعی تنظیم همه این روابط بر مبنای آموزه های وحیانی در زندگی است .اگرهمه این فرائض کالبد و پیکره دین به شمار آیند. انسان کامل ولی الله الاعظم_امام حسین علیه السلام_ روح این پیکر است.
نیاز به توضیح نیست که دلداه و عاشق امام حسین علیه السلام می داند که حفظ قالب و روح باهم می تواند حیات بخش باشد. نماز با امام حسین، عشق به امام حسین در کنارانجام واجبات، محبت به حسین در رسیدگی به محرومان جامعه و توجه به انفاق و زکات.در کنار عشق و محبت به حسین . جهاد و مبارزه با اعتقاد به ولایت و محبت به ولایت انسان کامل یعنی امام شهید علیه السلام در کنار جهاد و مبارزه.هرکدام بدون دیگری ناتمام و ناقص است.
ارزنده ترین آموزه های عاشورا
یکی از مهمترین و زیباترین درس های عاشورا که به عنوان طرح جامع بندگی باید از آن یاد کرد پیاده کردن دستورات الهی در هر حال است.
درس صداقت و روراستی با مردمانی که با او همراهند. شب عاشورا بدون لاپوشانی می گوید با من بمانید سرنوشتتان جز شهادت و کشته شدن نخواهد بود.
درس مساوات و برابری آنگونه که پیکر غرقه به خون جوان دلبند خویش را در آغوش می کشد با غلامی بی نام ونشان سیاه چرده همان می کند.
درس مهرورزی و خیر خواهی برای کسانی که برای به بند کشیدن او شمشیر کشیده اند آنچنانکه با سپاه حر مهربانانه برخورد کرد و نه تنها سپاهیان را که چهارپایانشان را سیراب نمود.
و عالی ترین درس در مکتب عاشورا، نماز و نیایش و ارتباط عاشقانه امام حسین علیه السلام با خداوند در سخت ترین شرایط و موقعیت هاست.
به راستی ما شیعیان عزاداری که محبت به مولایمان حسین هرروز و شب ، در سرما و گرما،در آسایش و سختی و در هر شرایطی ما را به تکایا و حسینیه ها و خیابان ها کشانده است با نگاهی عمیق تر این درس را بررسی کرده ایم.؟! مگر نه این است که امام حسین علیه السلام را الگوی عملی و مدل زندگی سعادتمندانه خود می دانیم؟ مگر نه این است که نتیجه طبیعی محبت واقعی فرمانبری و اطاعت از محبوب است؟ امامی که خود محبوب و عشق ماست خود محبوبی بی همتا دارد که در شدیدترین بحران ها و سخت ترین مشکلات نیز سخن گفتن و معاشقه ی با او را از دست نمی دهد. اصلا همه سختی ها ورنج های که متحمل می شود برای آست که مردمان را با محبوب خود رفیق سازد و آنان را از بند نارفیقان برهاند. حسین علیه السلام همه قهر و خشم و صلح و مهرش برای خداست.
گرچه همه نفس کشیدن ها و رفتارهای امام و ولی الله الاعظم عبادت و بندگی است. اما امام به آنچه محبوب ازلی و بی همتا واجب کرده است به عنوان هدیه های الهی می نگرد .نماز که تجلی عشق ورزی به خداوند مهربان است را عشق و محبوب خود می داند.
او به دوستان و هوادارانش می آموزد که انجام دستورات خداوند بهانه بر نمی دارد. و عشق به خود او نیز بهانه برای بی توجهی به خواندن نماز نیست.!
فرصتی برای نماز و نیایش با محبوب
ناگهان دشمن در عصر تاسوعا آهنگ حمله می کند. و امام برادرش عباس را به سوی آنان می فرستد تا فردا مهلت دهند."اِرْجَعْ اِلَیْهِمْ فَاِنِ اسْتَطَعْتَ أَنْ تُؤَخِّرَهُمْ إِلى غُدْوَة وَ تَدْفَعَهُمْ عَنَّا الْعَشِیَّةَ لَعَلَّنا نُصَلِّىَ لِرَبِّنَا اللَّیْلَةَ وَ نَدْعُوهُ وَ نَسْتَغْفِرُهُ، فَهُوَ یَعْلَمُ أَنِّی کُنْتُ أُحِبُّ الصَّلاةَ لَهُ وَ تِلاوَةَ کِتابِهِ وَ کَثْرَةَ الدُّعاءِ وَ الاِسْتِغْفارِ."
نزد آنان برگرد، چنانچه توانستى از آنان بخواه که جنگ را تا سپیده دم فردا به تأخیر بیاندازند و یک امشب را مهلت بگیر، تا در این شب به درگاه خداوند نماز بگذاریم و به راز و نیاز و استغفار بپردازیم. خدا مى داند که من نمازِ براى او و تلاوت کتابش (قرآن) و راز و نیازِ فراوان و استغفار را دوست دارم.(2)
عنصر راز و نیاز و اقامه نماز در جای جای نهضت امام برجسته است. و نمونه ای بارز از این عشق ورزی در ظهر عاشورا به اوج می رسد. نمازی که برای اقامه آن دوتن از یاران بزرگوارش شهید می شوند.(3) . به هنگامی که بوی خون و عشق به دنیا سپاه یزید را مست و دیوانه کرده است ابو ثمامه صیداوی به خورشید سوزان صحرای داغ کربلا می نگرد و در حالی که عرق از سر و رویش می ریزد خدمت امام می آید ،سلام می کند و در کمال عشق و ادب می گوید : قربانتان شوم وقت نماز است و می خواهم آخرین نماز زندگی ام را با شما بجای آورم. امام شمشیر در نیام می کند و مهربانانه دعایش می کند "نماز را به یادمان آوردی ،خداوند تورا از نمازگزارانی که به یاد او هستند قرار دهد." و سعید بن عبدالله حنفی،(4) سینه و سر و صورت خود را سپر آن حضرت و یاران او قرار داد تا نماز بخوانند .زخم‌ها ی فراوانی بر بدن او وارد می شود و او درحالی که دیگر نمی تواند روی پای خود بایستد، بر زمین می افتد. دشمن را چنین نفرین می گوید«خدایا! ایشان را همانند قوم عاد و ثمود از رحمت دور گردان و پیامبرت را از طرف من درود فرست و این درد و زخمی را که به من رسید به او ابلاغ فرما؛ که هدف من در این کار یاری فرزند پیامبر تو بود»، آن گاه روی خود را به سوی امام حسین علیه‌السلام کرد و عرض کرد «اَوفیتُ یَابنَ رَسُولِ الله»؛ «یعنی آیا به عهد خود وفا کردم؟»
امام حسین علیه السلام فرمودند: «نِعَم اَنتَ اَمامِی فِی الجَنَّهِ»؛ آری! تو در بهشت پیش روی من هستی، به دنبال این سخن بود که روح از بدن او پرواز کرد و در بدن او سیزده تیر مشاهد کردند و این غیر از زخم‌ها و ضربه‌های بود که بر او وارد شد بود.
امام و یارانش در حالی که حتی برای لحظه ای هجوم و حمله ی دشمن متوقف نشد، نمازرا زیر رگبار تیرهای همه جانبه آنان اقامه کردند.
آیا امام حسین علیه السلام نمی توانست نماز را در خیمه اقامه کند.نماز را فرادی و به تنهایی اقامه کند. سی تیر در یک نماز دورکعتی به سویش پرتاپ می شود ودرمعرض آماج تیرها و اهانت های دشمن قرار می گیرد اما نماز را با قیمت جان خویش بر پای می دارد.!آیا جز این است که نمازبه عنوان ستون ساختمان دین باید همواره استوار و پابرجا بماند.
در هر نفسش سوز و گداز است حسین
سرچشمه هر راز و نیازی است حسین
می‌خواند نماز آخرین را در خون
یعنی که فدایی نماز است حسین
و چه زیباست که ما عزاداران سرور شهیدان (5)و سید جوانان اهل بهشت (6)لحظه ای بیندیشیم و از خود امام حسین بخواهیم لحظه لحظه عزاداری ایشان بیشتر ما را به ایشان و رفتار ایشان نزدیک کند.از خدای حسین علیه السلام توفیق طلب کنیم تا ظهر عاشورا که او و یارانش در برابرشمشیرها و نیزه های برهنه و عربده های پسر سعد پسر ذی الجوشن به نماز ایستاد و نماز را اقامه کرد، ما نیز به او اقتدا کنیم.
روز عاشورا با وضو و طهارت قلبی و با حالتی محزون (7)مانند یتیمی پدر مرده از خانه بیرون آییم و با صلای موذن در هرجا که هستیم همراه با جماعت مومنان تکبیر عشق به خدای او سردهیم.و به یاری حق آن گونه با امام حسین علیه السلام عهد ببندیم که هیچ چیز و هیچ کس مانع نماز اول وقت ما در هیچ زمان و مکانی نشود. ان شاء الله
همراه با قرآن
نگاهی به آیه 45 سوره بقره
وَاسْتَعِینُواْ بِالصَّبْرِ وَالصَّلَو ةِ وَإِنَّهَا لَکَبِیرَةٌ إِلَّا عَلَى الْخَشِعِینَ
واز صبر ونماز یارى جویید واین کار جز براى خاشعان، گران وسنگین است .
هر چند این آیه به دنبال خطابهایى که به یهود شده آمده است، ولى مخاطب آن همهى مردم هستند. در روایات مىخوانیم که حضرت على علیه السلام هرگاه مسئلهى مهمى برایشان رخ مىداد به نماز مىایستادند واین آیه را تلاوت مىکردند .
در روایتى از پیامبر اسلام صلى الله علیه وآله نقل شده، که صبر بر سه نوع است:
1- صبر در برابر مصیبت.
2- صبر در برابر معصیت.
3- صبر در برابر عبادت. [1]
بنابراین آنچه در روایات آمده که مراد از صبر در این آیه روزه است، اشاره به یکى از مصادیق صبر دارد .
نماز براى رسول اللّه صلى الله علیه وآله و امثال او نور چشم است [2] ولکن براى بعضىها که خشوع ندارند، چون بار سنگین است. خشوع، مربوط به قلب و روح و خضوع، مربوط به اعضاى بدن است .
نمازِ با توجّه، انسان را به یاد قدرت بىنهایت خدا مىاندازد و غیر او را هر چه باشد کوچک جلوه مىدهد. مِهر او را در دل زیاد مىکند، روحیّهى توکّل را تقویت مىکند وانسان را از وابستگىهاى مادّى مىرهاند. همهى این آثار، انسان را در برابر مشکلات مقاوم مىسازد.
صبر و مقاومت، کلید تمام عبادات است. فرشتگان به اهل بهشت سلام مىکنند، امّا نه به خاطر نماز و حج و زکات، بلکه به خاطر مقاومت و پایدارى آنها؛ «سلام علیکم بما صبرتم» [3] چون اگر مقاومت نباشد، نماز وجهاد وحج وزکات نیز وجود نخواهد داشت. حتّى شرط رسیدن به مقام هدایت و رهبرى الهى، صبر است؛ «جعلنا منهم ائمّةً یهدون بأمرنا لمّا صبروا»[4]
شاعرى به نام نجاشى، که یکى از دوستداران حضرت على علیه السلام بود، در ماه رمضان شراب خورد. به دستور امام، هشتاد ضربه تازیانه به او زدند وبیست ضربه نیز به خاطر ارتکاب گناه در ماه رمضان اضافه زدند. او ناراحت شد و به معاویه پیوست و علیه حضرت شعر گفت! اطرافیانِ نجاشى که قبیلهاى مهم در کوفه بودند از على علیه السلام گلایه کردند که چرا یاران خود را نگه نمىدارد؟! طارقبن عبداللّه رئیس آنها با ناراحتى به امام گفت: شما چرا بین دوست و بیگانه تفاوت قائل نمىشوید؟ شخصى همانند نجاشى نباید شلاّق بخورد، ما این گونه رفتار را تحمّل نمىکنیم. امام در جواب او این آیه را تلاوت فرمود: «و انّها لکبیرة الاّ على الخاشعین» طارق نیز به معاویه پیوست.
بنابراین گرچه آیه درباره نماز است، ولى در موارد مشابه مىتوان از آیات قرآن استمداد کرد.
پیام های مهم
1. صبر ونماز، دو اهرم نیرومند در برابر مشکلات است. «استعینوا بالصبر و...»
2. هر چه در آستان خدا اظهار عجز و بندگى بیشتر کنیم، امدادهاى او را بیشتر دریافت کرده و بر مشکلات پیروز خواهیم شد. «استعینوا بالصبر و الصلوة»
3. استعانت از خداوند در آیهى «ایّاک نستعین» منافاتى با استعانت از آنچه به دستور اوست، ندارد. «استعینوا بالصبر»
4. سنگین بودن نماز، نشانهى تکبّر در برابر خداست. «لکبیرة الاّ على الخاشعین»
منبع: تفسیر نور ج1 تالیف حجت الاسلام و المسلمین محسن قرائتی
پی نوشت:
1بحار، ج71، ص77.
2بحار، ج16، ص249.
3رعد، 24.
4سجده، 24.
نماز به عنوان فریضه‌ای که آیات و روایات مکرر به آن توصیه کرده‌اند، تنها به جنبه عبادی و معنوی رابطه با خدا و سخن گفتن با او ختم نمی‌شود، بلکه دامنه اثرگذاری آن به اندازه‌ای است که به تصریح آیات وحی، از منکر و فحشا باز می‌دارد و این یعنی مصونیت فرد، خانواده و اجتماع از بزه و ناهنجاری‌هایی که آرامش را از سبک زندگی کسر می‌کند؛ از این رو با حجت الاسلام والمسلمین محمدرضا دیانت، عضو هیأت علمی مرکز تخصصی نماز، کار‌شناس شیعه‌شناسی، فرقه‌شناس و متخصص عرفان های نوظهور درباره موضوع نماز و خانواده گفت و گو کرده ایم که هم اینک پیش روی شماست.
اهتمام به نماز چه دستاوردهایی برای خانواده دارد؟
تمامی آثاری که برای نماز برشمرده می‌شود اعم از علمی، اخلاقی، رفتاری، زیستی بهداشتی، عبادی و... که در روایات و آیات تصریح شده، مربوط به خانواده می‌شود؛ به عنوان مثال وقتی گفته می‌شود نماز نور است، یعنی نورانیت آن میتواند هم فرد و هم خانواده را نورانی کند و نورانیت خانواده، جامعه را نیز متاثر می‌کند.
افزون بر این، وقتی می‌گویند نماز سبب کاهش استرس و اضطراب می‌شود، در واقع اعضای خانواده از آثار روحی و روانی نماز برخوردار شده و در سایه آرامش بخشیِ آن آرام می‌شوند. نماز همچنین درمان حرص و طمع و راه دستیابی به روح قدردانی است و سبب می‌شود حق دیگران بویژه والدین را ضایع نکنیم، زیرا بیشتر اختلافها در خانه‌ها در نادیده گرفتن حقوق یکدیگر ریشه دارد. وقتی کسی اهل نماز باشد، سراغ منکرات نمی‌رود؛ از جمله منکرات بدگویی و غیبت، مسخره کردن دیگران و تندخویی است که اختلافهای خانوادگی هم به همین مسایل باز می‌گردد همچون بدگویی از اعضای خانواده یا بدخلقی که نماز درمان همه آنهاست.
از نظر روان شناسیِ تربیت، چگونه و از چه شیوه هایی می‌شود فرزندان را به نماز تشویق کرد؟
- باید ببینیم چه مسایلی بر تربیت فرزند ما تاثیرگذار است؛ روان‌شناسان می‌گویند وراثت، اراده و محیط که البته برخی چیز‌ها را نیز اضافه کرده‌اند و نیز باید دانست میزان تاثیر والدین بر تربیت فرزندان چقدر است؟
یکی از عوامل مؤثر در تربیت فرزند، والدین هستند، زیرا نخستین محیطی که فرزند در آن گام می‌گذارد خانواده است و روان‌شناسان بر این باورند که تا 12 سالگی میزان تاثیرپذیری از خانواده زیاد است، از 12 تا 25 سالگی از محیط بیرون و از 25 تا 40 سالگی از همسر و از 40 سالگی به بعد نقش فرزندان نیز جدی می‌شود.
پدر و مادر از چند روش باید استفاده کنند، باید توجه داشت حرفی که از دل برآید بر دل نشیند از این رو، والدین به عنوان مربی، خود باید اهل نماز باشند تا بر متربی (فرزند) اثر بگذارند.
بنابراین، کسی که می‌خواهد شخصی را به دین دعوت کند خود باید عامل باشد، زیرا در کودکی بچه‌ها نگاه‌شان به رفتار والدین است نه استدلال و سخنانشان.
مسأله بعد استفاده از روش تشویق است؛ آگاه سازی نیز در این میان اثر دارد؛ زیرا گام نخست برای ورود به هر مسیری آگاهی و گام بعد علاقه است، یعنی والدین باید بچه‌ها را با آثار و اهمیت نماز آگاه سازند، انسان بدون آگاهی جذب نمی‌شود. مشکل امروز ما نیز کوتاهی والدین در عدم آشناسازی کودکان با اسرار و آثار نماز است. مرحله بعد سفارش به نماز است، در این باره خداوند در آیه 132 سوره مبارکه طه به پیامبر (ص) می‌فرماید: «خانواده‌ات را به نماز سفارش کن و در این مسیر صبور باش»
همچنین، در آیه 17 سوره مبارکه لقمان، وی به فرزندش سفارش می‌کند که نماز بپا دارد و نیز در آیات 54 و 55 سوره مبارکه مریم، قرآن می‌فرماید: «حضرت اسماعیل (ع) خانواده‌اش را همیشه به نماز سفارش می‌کرد...»
یک راه نیز تشویق است، آن هم نه صرفا مادی، زیرا گاه، بچه‌ها را شرطی می‌کند؛ روش دیگر الگوسازی است؛ یعنی معرفی الگوهای مثبت که روش قرآن با بیان قصه نیز همین است و همان‌طور که در ورزش، هنر و فرهنگ فرزندان الگو می‌گیرند، در نمازخوان کردن آنها نیز الگو نقشی مؤثر دارد.
مسأله بعد نهادینه‌سازی و درونی کردن موضوع نماز است، همچنین، تعامل پدر و مادر با یکدیگر در این باره ضرورت دارد هم نسبت به یکدیگر هم نسبت به فرزندان، زیرا عدم تفاهم و تعامل والدین یکی از معضلات در موضوع نماز و فرزندان است.
مسأله بعد تکریم، احترام و محبت است، تمام سوره‌های قرآن با رحمن و رحیم آغاز می‌شود، ما می‌گوییم گام نخستِ تربیت، محبت کردن است، اگر کسی در دعوت به نماز محبت و تکریم نکند، اگر هم فرزندش نمازخوان شود از سر جبر و ترس است.
آیا راه‌های فضاسازی درباره نماز در محیط خانواده به همین مسایل ختم می‌شوند یا هستند اموری که غیرمستقیم بر نمازخوان شدن کودکان ما تاثیر دارند؟
لقمه حلال مسأله‌ای بسیار مهم در نمازخوان شدن فرزندان ماست، در روایت است که اگر عبادت 10 جزء است، 9 قسم آن کسب رزق حلال است، خداوند در آیه 168 سوره مبارکه بقره می‌فرماید: «لقمه حلال بخورید و از شیاطین تبعیت نکنید.»
خوش خلقی هم در دعوت به نماز ضرورت دارد، چنانکه خداوند در آیه 159 سوره مبارکه آل عمران به پیامبر (ص) می‌فرماید: «اگر خوش خلق نبودی هیچ کس ایمان نمی‌آورد و همه از دورت پراکنده می‌شدند.» مسأله مدیریت رسانه در خانه نیز باید مورد توجه والدین باشد، امروزه بچه‌ها تاثیر جدی از رسانه‌ها اعم از شبکه‌های اجتماعی و اینترنت می‌پذیرند، در حالی که والدین باید آن را مدیریت کنند. برای این مدیریت چند کار لازم است، یکی محرومیت یعنی محروم کردن فرزندان از استفاده برخی رسانه‌ها و اینکه دلسوزی بیجا نکنیم، یعنی برخی جا‌ها باید محدودیت ایجاد کرد و گفت این فیلم مضر است یا این ساعت وقت استراحت است و تحصیل، نه استفاده از رسانه!
برخی مواقع باید مصونیت ایجاد و طوری رفتار کنیم که فرزند ما حتی اگر دریافتی منفی از رسانه داشت، اثر نپذیرد.
و در نهایت بحث دعا و توکل و توسل را جدی بگیریم، زیرا این روشها بسیار مطلوب است و همواره باید دستمان به دعا بلند باشد. حضرت سیدالساجدین (ع) نیز در دعای 25 صحیفه سجادیه از خداوند برای تربیت فرزندانشان طلب کمک می‌کنند.
در کنار لطافت‌های رفتاری که به آنها برای ترویج روح نماز در فضای خانه و خانواده اشاره شد، آیا روشهای قهری نیز کاربرد و تأثیر دارد؟
در کنار لطافت‌های رفتاری اعم از تشویق، خوش خُلقی، تکریم و محبت آفتهایی نیز داریم، مانند تحقیر در برابر تکریم، تنبیه در برابر تشویق؛ البته تنبیه به اندازه نمک غذا لازم است زیرا بچه‌ها تشویق طلب و تنبیه گریز هستند. خلاف اینها می‌شود آسیب، شامل تنبیه و تحقیر. ما می‌گوییم شش مورد «تاء» نباید باشد: توهین، تنبیه، تهدید، تحقیر، تحمیل و تبعیض و در مقابل شش «میم» باید باشد: تو محترمی، تو مهمی، تو مفیدی، تو مطرحی، تو فرزند من هستی، تو می‌فهمی.
حاکمیت نماز بر فضای خانه چه دستاوردی برای سبک زندگی و بیمه شدن آن برابر ناهنجاری‌ها و آسیبهای فردی و اجتماعی دارد؟
اگر خدا در زندگی ما باشد، نور وارد آن می‌شود که این نور رحمت الهی و ورود ملائکه به خانه‌ها و زندگی‌هایمان را به دنبال دارد و گرنه ظلمت، طلاق و زد و خورد، کشمکش و نزاع و کینه و حسادت در زندگی‌هایمان وارد می‌شود.
البته باید نماز توأم با اخلاق اسلامی باشد؛ مهمترین گیر فرزندان به والدین بدخلقی آنهاست.
نماز تدبیر نظم و تنظیم روابط خانوادگی و روحیه شکرگزاری را رواج داده و کبر و غرور را از بین می‌برد، چنانکه حضرت ?زهرا (س) فرمودند: «نماز بخوانید تا کبرتان از بین برود.» اما متأسفانه امروز در خانواده‌ها کبر و غرور فاصله انداخته و به دوری از بندگی خدا منجر شده است.
بی تردید یکى از بزرگترین لطف و عنایت هایی که خداوند به بنده هاش کرده نمازه. با زبان اهل دل، نماز این فرصت طلایی و بی نظیر رو بهمون میده که هر روزى چند بار ناگزیر با خدا حرف بزنیم، و با آن مهربانترین مهربانان ارتباط برقرار کنیم، از او کمک بخواهیم، به او عرض نیاز کنیم، و با این خلوت انس نیاز با خدا بودن ، و "بی خدا هیچ نبودن" و "با او همه چی بودن" و به تعبیری زیبا و کامل "تنها بنده خدا بودن" رو در خودمون تقویت کنیم. و زیبا ترین وجه این روش رسیدن به محبوب اینه که نماز در اختیار همه است. همان فرم و قالب و مناسکی که در اختیار پیامبر خاتم صلی الله علیه و آله به عنوان ولی الله کامل قرار دارد ، در اختیار من و تو هم هست اما ما غالباً قدر نماز و اهمیت نماز را نمی دونیم. و نگاه خیلی از مسلمونا نگاه رفع تکلیفی و برداشتن باری سنگین به نمازه . شاید یکی از علت هایی که مزه حقیقی و واقعی نماز رو حس نمی کنیم همین نوع نگاهمون باشه. اما در نگاه انسان کامل علی ولی الله که درود و سلام خداوند و پاکان روزگار بر او باد ، "نماز مثل چشمه‌ى آبى است درِ خانه‌ى شما، که روزى پنج بار شما در این چشمه‌ى آب شستشو میکنید." این شستشو میتواند براى دلهاى جوان آثار ماندگارى داشته باشد. با پاکی دل و خدا را حاضر و ناظر دونستنه که میتونیم سخن نافذ و تأثیرگذار را از خداى متعال هدیه بگیریم.
برای این که نوع نگاه و نگرش امام علی علیه السلام به این موهبت و نعمت بی بدیل خداوند رو با جان و دلمون فهم کنیم بهترین و آسون ترین راه اینه که فرمایش مولی رو ببینیم. انسان بزرگی که خود امیر و سرسلسله اهل معرفت و بندگی ست .
خطبه 199 نهج البلاغه گوشه ای از اقانیوس بی کران نماز رو بهمون نشون میده ،که "اگر در خانه کس است یک حرف بس است." و به قولی "عاقلان را اشارتی کافی است"
«تَعَاهَدُوا أَمْرَ الصَّلَاةِ وَ حَافِظُوا عَلَیْهَا وَ اسْتَکْثِرُوا مِنْهَا وَ تَقَرَّبُوا بِهَا فَإِنَّهَا کانَتْ عَلَى الْمُؤْمِنِینَ کِتاباً مَوْقُوتاً أَ لَا تَسْمَعُونَ إِلَى جَوَابِ أَهْلِ النَّارِ حِینَ سُئِلُوا ما سَلَکَکُمْ فِی سَقَرَ قالُوا لَمْ نَکُ مِنَ الْمُصَلِّینَ وَ إِنَّهَا لَتَحُتُّ الذُّنُوبَ حَتَّ الْوَرَقِ وَ تُطْلِقُهَا إِطْلَاقَ الرِّبَقِ وَ شَبَّهَهَا رَسُولُ اللَّهِ ( صلى الله علیه وآله ) بِالْحَمَّةِ تَکُونُ عَلَى بَابِ الرَّجُلِ فَهُوَ یَغْتَسِلُ مِنْهَا فِی الْیَوْمِ وَ اللَّیْلَةِ خَمْسَ مَرَّاتٍ فَمَا عَسَى أَنْ یَبْقَى عَلَیْهِ مِنَ الدَّرَنِ وَ قَدْ عَرَفَ حَقَّهَا رِجَالٌ مِنَ الْمُؤْمِنِینَ الَّذِینَ لَا تَشْغَلُهُمْ عَنْهَا زِینَةُ مَتَاعٍ وَ لَا قُرَّةُ عَیْنٍ مِنْ وَلَدٍ وَ لَا مَالٍ یَقُولُ اللَّهُ سُبْحَانَهُ رِجالٌ لا تُلْهِیهِمْ تِجارَةٌ وَ لا بَیْعٌ عَنْ ذِکْرِ اللَّهِ وَ إِقامِ الصَّلاةِ وَ إِیتاءِ الزَّکاةِ وَ کَانَ رَسُولُ اللَّهِ ( صلى الله علیه وآله ) نَصِباً بِالصَّلَاةِ بَعْدَ التَّبْشِیرِ لَهُ بِالْجَنَّةِ لِقَوْلِ اللَّهِ سُبْحَانَهُ وَ أْمُرْ أَهْلَکَ بِالصَّلاةِ وَ اصْطَبِرْ عَلَیْها فَکَانَ یَأْمُرُ بِهَا أَهْلَهُ وَ یَصْبِرُ عَلَیْهَا نَفْسَهُ .
کدهای رمز گشای نماز در خطبه 199 نهج البلاغه
1- نماز، نسیمی که گناهان را مثل برگ ها پاییزی می ریزد.
نسخه مطمئنی که امام در اختیار بیمارانی قرار میده که روحشون دچار فرسایش و آسیب شده ، اینه که با وجود نماز جایی برای ناامید شدن از رحمت بی منتهای الهی وجود نداره چرا که یکی از بزرگ ترین حیله گری های شیطان درباره انسان اینه که آروم و بی صدا بیمار رو از درگاه رحمت الهی ناامید و مأیوس کنه و با پیش کشیدن عمق بیماری و گناهان انسان، و این که "دیگه آب از سرت گذشته" ، صحنه را به گونه ای نشان میده که انگار جایی برای بخشیده شدن وجود نداره در حالی که نگاه و نگرش امام علی (ع) درست در نقطه مقابل ابلیس قرار داره. ایشان در حکمت 299 سخنی شگفت انگیز دارند "ما اَهَمَّنی ذَنب اُمهِلتُ بَعدَهُ حَتّی اَصَلّیَ رَکعَتَینِ وَ اَساَلَ اللهُ العافِیَه / مرا اندوهگین نکند گناهی که پس از آن مهلت یابم دو رکعت نماز بگذارم و از خداوند عافیت طلبم."
2- نماز قدرتی که زنجیرها را از روح آدمیان باز می کند.
حقیقت اینه که دلدادگی ها و دلبستگی های افراطی و بی حساب و کتاب به داشته ها مون و حسرت ها و آرزوهای غیر منطقی و خیالی در به دست آوردن نداشته هامون و مهمتر از همه الودگی ها و ناپاکی ها و گناهان همه شون زنجیرایی اند که دست و پای جان و روح ما رو بستن و سنگین مون کردن و امکان حرکت در مسیر درست رو از ما سلب کردن . می تونی تصور کنی، دو نفر در مسیری با هم راه می افتن ، اولی هیچ بار اضافه ای با خودش نداره و سبکبار و سبکبال سلانه سلانه میره، اما دومی فوق تحمل و طاقت وتوان خودش بار اضافی برداشته و داره میره . معلومه در چنین وضعیتی نمی تونه حرکت کنه و به راه ادامه بده و خودش رو به مقصد و مقصود برسونه.
پس شرط رسیدن به مقام تقرب و لذت انس با خداوند اینه که از دست و پای خود مون زنجیرها و بارها و غل ها و هر چی که سنگینمون می کنه و اجازه طی مسیر را از مون می گیره رو باز کنیم وآزاد و رها بشیم . و تنها راه رهایی روح از سرگشتگی ها و گمگشتی ها رو امام علیه السلام بهمون معرفی می کنن" هرکه می خواهد خود را از این زنجیرهای سنگین رها سازد بداند که چاره کار و راه گریز در نماز است و سرپنجه های نماز می تواند جان او را از میان این زنجیرها رها سازد."
3- نمازچشمه ای برای شستشوی جان
در این نگاه، دنیا و محاسبات و معادلاتش گرد و غبارها و عرق کردن هاییه که اگه بر تن و جان کسی بنشینه چرک آلود و کثیفش می کنه ،اره دل مشغولی های دنیا می تونه غبار غفلت و فراموشی رو بر ذهن و ضمیر مون بنشونه و یواش،یواش و به تدریج از خود واقعی مون که همون یاد حقه دور مون بکنه. اما تصورشو بکن وقتی کسی روزی پنج بار به حمام بره، آیا این چرکا و غبارا و عرق ها روی تنش می مونه؟ مسلمه که نمی مونه . اگر کسی هر روز پنج بار خودشو را توی چشمه ای زلال شستشو بده قطعا از چرک و کثیفی و غبار از پاک خواهد شد. نماز نیز در این تعبیر چنین ماهیتی داره و جان مشتاقان حق را از غبار اوهام و تخیلات و آلودگی های روحی و غیر حق شستشو می ده.
__________
ترجمه خطبه:
پای بند امر نماز شوید، و بر آن محافظت نمایید، و آن را زیاد بخوانید، و به نماز به خداوند تقرّب جویید، زیرا بر مؤمنین امرى واجب در اوقاتى معین است. آیا پاسخ اهل عذاب را نشنیدید زمانى که از آنان پرسیده مى شود: «چه چیز شما را به جهنّم آورد مى گویند : از نمازگزاران نبودیم» نماز همچون ریختن برگ درخت گناهان را مى ریزد، و همچون بندى که باز گردد بند گناهان را مى گشاید. رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله نماز را به چشمه آب گرمى که بر خانه انسان باشد و شبانه روزى پنج نوبت خود را در آن بشوید تشبیه کرده است، که آیا چرک و آلودگى در بدن چنین کسى باقى خواهد ماند از مردم مؤمن حق نماز را آنانى شناختند که زیبایى متاع دنیا، و مایه چشم روشنى از فرزندان و اموال آنان را به خود مشغول نکرده، خداوند سبحان مى فرماید: «مردانى که آنان را تجارت و داد و ستد از ذکر خدا و به پا کردن نماز و اداى زکات باز نمى دارد». رسول خدا صلّى اللّه علیه و آله با اینکه مژده بهشت را از خداوند دریافته بود خود را براى نماز به زحمت مى انداخت، به خاطر اینکه خداوند به او فرموده بود: «اهل خود را به نماز امر کن، و نسبت به آن شکیبا باش». آن حضرت اهلش را به نماز امر مى فرمود، و خود نیزدربه پا کردن آن شکیبایى به خرج مى داد.
فهم جان
گـل خـندان کـه نخندد چه کند
عــلم ازمـشک نـبندد چـه کند
مـاه تـابـان بـه جز از خوبی و ناز
چـه نـماید چـه پسندید چه کند
آفـتـاب ار نـدهد تـابش و نـور
پس بـدین نـادره گنـبد چه کند
گاه برای این که علاقه و جدیت ما به نماز بیشتر شود؟ تذکر دل می‌خواهیم، استدلال‌ها را بسیار خوانده و می‌دانیم؟
نخست باید ضرورت و اهمیت و فایده نماز را با دل و جان فهم کنیم. و مرتب دل را به قول عرفا با آن درگیر کنیم.
حرف دل چیست حرف دل این است که منشأ میل و اشتیاق به ملاقات و گفتگو با هر کسی، میزان و محبت و عشق است و البته این عشق و محبت نیز با شناخت و معرفت حاصل می‌گردد. و هرچه از کمال و جمال و خوبی های یار بیشتر بدانیم عطش اشتیاق ما برای رسیدن به او بیشتر خواهد شود.
از سویی دیگرقانون و نظام آفرینش این است که آدمی ، با بدنی مادی در این دنیا زندگی می‌کند، اما با تمام وجود خود راهی سرایی دیگر برای ملاقات با آفریدگار خویش میباشد .و سرای طبیعت منزلگاهی ماندگار و جاودانه اش نیست.
پر واضح است که آدمی در این دنیا نیازهایی دارد که رسیدن به آنها برایش لذت هم دارد، چرا که نیاز فقر است و انسان عاشق کمال و دوست ندارد در فقر بماند. از این رو ناخودآگاه به دنیای مادی، گذرا و فانی دل می‌بندد چنین می پندارد که از این ذهگذر می تواند از جاده فقر و نیاز عبور کرده و غنی و بی نیاز گردد و به کمال برسد. گاه این دلبستگی‌ها و ودست و پا زدن ها و تکاپوها در این عبوراز مسیر زندگی مادی به حدی می‌رسد که مقصد ومقصود وحبیب و محبوب را فراموش می‌کند، چه رسد به قول و قرارها با معشوق حقیقی را.
الف – اینجاست که انسان نیاز به یادآوری دارد؛ نیاز دارد لحظاتی دنیا و جلوه ها و جلوه گری هایش را کنار بگذارد و با محبوب دیدار کرده و به راز و نیاز با او بپردازد؛ بنابراین نماز را برای توجه به محبوب و یادآوری مقصد و مقصود فراموش شده قرار داد و فرمود: گرفتاری ها و لذت‌ها و رنج های تو در این حیات مادی بسیار است، اما فراموش نکنی که هیچ موجودی در این عالم، نه «إله» و «معبود» توست و نه «ربّ» و صاحب اختیار و تربیت کننده‌ی توست؛ پس برای این که به یاد من باشی و مرا فراموش نکنی، نماز بخوان:
«إِنَّنِی أَنَا اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاعْبُدْنِی وَأَقِمِ الصَّلَاةَ لِذِکْرِی» (طه، 14)
ترجمه: به یقین این منم خداى یکتا که جز من معبودى نیست، پس مرا پرستش کن و نماز را به یاد من برپا دار.
ب – وقتی انسان "الله" که إله و ربّ اوست را فراموش می‌کند، دچار خود نگری می‌گردد، به گونه‌ای که خودش را همه کاره و مؤثر در وجود می‌بیند، خودش را محور می‌انگارد ... و خلاصه دچار نوعی تکبر و خودبزرگ‌بینی نیز می‌شود، از این رو اغلب نظر خودش را از علم و حکمت الهی برتر می‌بیند و میل خودش را به امر او ترجیح می‌دهد. و تنها عبادتی که این تکبر را می‌شکند، نماز است. لذا بانوی اسلام حضرت فاطمه علیهاالسلام در خطبه فدک و بیان فلسفه برخی از احکام فرمودند:
«فَجَعَلَ اللَّهُ الْایمانَ تَطْهیراً لَکُمْ مِنَ الشِّرْکِ، وَ الصَّلاةَ تَنْزیهاً لَکُمْ عَنِ الْکِبْرِ»
ترجمه: پس خداوند، ایمان را براى پاک کردن شما از شرک، و نماز را براى پاک نمودن شما از تکبّر قرار داد.
ج – خواهنده عرصه کمال و وصال معشوق باید بداند دنیای مادی، پست‌ترین مرتبه‌ی وجود است. وقتی انسان به دنیا و چیزی حقیر و کوچک مشغول و سرگرم شد و از سرای دیگر(مرتبه عالی حیات انسانی) ودیدار و ارتباط با محبوب غافل شد، مرتبه وجودی خودش نیز به همین اندازه پایین می‌آید و کوچک و کوچکتر می شود. از این رو هر از چندگاهی از این کارگاه کوچک که مثل زندان است، باید بیرون بیاید، با دیگران و مراتب بالاتر ارتباط برقرار کند تا خود نیز رشد یابد، لذا فرمود: «ألصَّلاة مِعرَاجُ المُؤمِن»، یعنی نماز وسیله صعود بالا رفتن مؤمن به مرحله کمال است. پس انسان اگر عاشق رشد و کمال حقیقی «نه مجازی» شد، عاشق نماز نیز می‌شود. چون نماز بهترین و عالی ترین وسیله این ارتباط و ملاقات است.
در قرآن کریم می‌فرماید، انسان گناهکار وقتی می‌میرد و حقیقت خود و عالم هستی و آن چه انکار یا حتی مسخره‌اش می‌کرد را مشاهده می‌کند، به خدا التماس می‌کند که او را برگرداند تا عمل صالح انجام دهد:
«حَتَّى إِذَا جَاء أَحَدَهُمُ الْمَوْتُ قَالَ رَبِّ ارْجِعُون » (المؤمنون، 99)
ترجمه: تا آنگاه که مرگ یکى از ایشان فرا رسد، مىگوید: پروردگارا مرا بازگردانید.
از برخی اهل دل چنین گزارش شده است: (از آن جهت که خواب شبیه و نوعی مرگ است) صبح که از خواب بیدار می‌شدند، ابتدا آیه بالا را تلاوت می‌کردند و سپس می‌گفتند: خب، حالا خدا دعایت را مستجاب کرد و تو را برگرداند، بسم الله، ببین چه می‌کنی؟
وبرخی دیگر از اهل دل نیز در خانه‌ی خود (قدیم‌ها رسم بود) قبری حفر کرده بودند و گاه در آن می‌خوابیدند و این آیه را تلاوت می‌کردند و سپس بلند شده و بیرون می‌آمدند و به خود می‌گفتند: فکر کن مُردی، دعایت مستجاب شد و بازگشتی. [چرا که مرگ دم به دم است، چنان چه روزها و حتی لحاظ گذشته ما مُرده است – پس حال که زنده‌ایم، گویا بازگشت داده شده‌ایم]
حال این حکایت ماست و یا باید درس ما باشد؛ هر کسی دوست دارد با قدرت برتر ملاقات و گفتگو داشته باشد و اگر شد رفاقت و صمیمت نیز داشته باشد. همه تلاش ما در زندگی برای این است که به کمالی برسیم و به آن متصل گردیم. در این عالم کسی نیست که آرزوی دیدار و گفتگو با معشوق و محبوب را نداشته باشد و اگر محبوب او مقام والایی داشت، اجازه ورود، حضور و ملاقات و گفتگو با او را برای خود موفقیتی بزرگ می‌داند و اگر این گفتگو با صمیمت و برقراری دوستی شد که دیگر اوج موفقیت است.
حال خداوند کریم می‌فرماید: نگران مباش، ملاقات تو با من فقط به آخرت موکول نشده است، تو و همه عالم آفریده من، دست پرورده من، روزی خور من و خلاصه فقیر درگاه من هستید و همه در محضر من حاضر هستید – در من فراموشی راه ندارد، اما تو گاه و بیگاه مرا فراموش می‌کنی.
اما، اگر عشقِ ملاقات و گفتگوی با من را داری، بیا نماز بخوان و من حداقلِ این ارتباط را بر تو واجب کردم آن هم هر از چندگاهی، بلکه روزانه پنج مرتبه؛ تا اگر از روی عشق و محبت و میل نیامدی، به خاطر وجوبش بیایی. لذا به محض آن که صدای «اذان» را شنیدی، یعنی من به تو «اجازه ورود برای حضور» داده‌ام. اجازه داده‌ام که بیایی با من سخن بگویی؛ پس چرا علاقه‌ای نشان نمی‌دهی و با سر نمی‌دوی؟ چرا این ملاقات برایت سخت شده است؟! چه چیزی از من به تو نزدیک‌تر و از من نزد تو محبوب‌تر است که اشتغال به آن تو را از یاد من غافل می‌کند؟! وقتی می‌گویم بیا و سجده کن، چه چیزی تو را باز می‌دارد؟! خود را والاتر از مخاطبین این امر می‌دانی، یا این که استکبار و تکبر مانع تو می‌شود؟ به ابلیس نیز همین را فرمود:
«قَالَ یَا إِبْلِیسُ مَا مَنَعَکَ أَن تَسْجُدَ لِمَا خَلَقْتُ بِیَدَیَّ أَسْتَکْبَرْتَ أَمْ کُنتَ مِنَ الْعَالِینَ » (صاد، 75)
ترجمه: فرمود اى ابلیس چه چیز تو را مانع شد که براى چیزى که به دستان قدرت خویش خلق کردم سجده آورى آیا تکبر نمودى یا از [جمله] برترىجویانى (متکبرین)؟
حال حدیث حضرت صدیقه کبرا را مجدد بخوانیم که فرمود: « و نماز را براى پاک نمودن شما از تکبّر قرار داد » و توجه داشته باشیم که ترک نماز یا اهمال در آن از تکبر و کاری ابلیسی است.
د – پس اگر سعی کنیم که شناخت و ایمان‌مان به الله جلّ جلاله بیشتر و کامل‌تر گردد، محبت مان نیز تشدید گردیده و عاشق نماز و سایر عبادات می‌گردیم و دائماً مترصدیم تا اجازه ورود «اذان» برسد و ما در محضرش حاضر و به موهبت همنشینی با حضرت یارانسانی الهی شویم.
« قُلْ إِنَّمَا أَنَا بَشَرٌ مِّثْلُکُمْ یُوحَى إِلَیَّ أَنَّمَا إِلَهُکُمْ إِلَهٌ وَاحِدٌ فَمَن کَانَ یَرْجُو لِقَاء رَبِّهِ فَلْیَعْمَلْ عَمَلًا صَالِحًا وَلَا یُشْرِکْ بِعِبَادَةِ رَبِّهِ أَحَدًا » (الکهف، 110)
ترجمه: بگو: جز این نیست که من بشرى مثل شما هستم [با این تفاوت] که به من وحى مى شود که خداى شما خدایى یگانه است. پس هر کس به لقاى پروردگارش امید دارد باید عمل شایسته کند و کسى را در عبادت پروردگارش شریک نسازد.
